Ostatnio słowo wolność nie schodzi z ust tych co za i tych co przeciw. Czy prawdziwą wolność w dzisiejszych czasach można w ogóle osiągnąć? Czy w naszych mieszkaniach, domach lepiej lub gorzej urządzonych jesteśmy wolni?
Schronienie jest podstawą egzystencji człowieka. Wokół tego schronienia toczy się całe nasze życie i wszystko temu jest podporządkowane.
Uwiązani czy raczej przywiązani do miejsca, do trybu życia, pracy i do systemu w jaki zostaliśmy wciśnięci nigdy moim zdaniem nie mamy szansy być do końca wolnymi.
Oczywiste, że takimi ludźmi łatwiej sterować i manipulować. Wydaje nam się , że potrzebujemy dużych, wspaniale urządzonych domów.
We współczesnych miastach przestrzeń prywatna i publiczna nie jest łatwa. Niewątpliwie człowiek w przestrzeni publicznej nie jest wolny i nigdy nie będzie. Pędząc razem z tłumem nie ma czasu się zastanowić. Czy możemy się temu przeciwstawić? Czy zmieniając sposób życia możemy wyzwolić się z okowów systemu politycznego ?
Przychodzi mi czasami do głowy : " a może tak uciec i znaleźć dziuplę, nie płacić czynszu, rzucić pracę i cieszyć się sobą nawzajem".
Piękna idea ale po chwili przychodzi refleksja - idiotyczne.
Okazuje się , że nie !
Znalazło się już kilku projektantów, artystów poszukujących odpowiedzi na pytanie jak ulepszyć jakość życia.
Czy takie myśleniem jest zaczątkiem nowego myślenia o budowaniu miast i nowej filozofii życia.
W ich przekonaniu jeżeli nauczymy się żyć w małych przestrzeniach będziemy mogli wyzwolić się z ograniczeń społecznych.
Dzieci przecież zawsze budują w zabawie małe domki. Dużo tych może w tekście ale czy nie warto zobaczyć inny punkt widzenia.
Przykład numer jeden. Architekt Aristide Antonas zaproponował małe siedliska nad trudnymi do osiedlania brzegami rzek. Aristide Antonas, jest też pisarzem i profesorem architektury Szkoły Architektury Uniwersytetu w Tesalia w Grecji. Dźwigi z pokojem to jeden z jego pomysłów ale zaproponował również wykorzystanie ciężarówek, cystern i autobusów jako miejsc do zasiedlenia.
Zdjęcia ze strony : www.aristideantonas.com
Kolejny przykład może wydawać się dość ekstremalny ale skłania do myślenia. Artystka multidyscyplinarna Ana Rewakowicz, polka podróżująca po świecie jako współczesny przedstawiciel nomada szuka relacji między czasową, przenośną architekturą, ciałem i środowiskiem. Jej struktury są wypełnione powietrzem i są równocześnie kameralne i publiczne. Jej zdaniem nie potrzebujemy za wiele miejsca żeby odnaleźć siebie. Wyjechała z Polski i doświadczając koczowniczego trybu życia nauczyła się tolerancji poznając inne kultury.
Zdjęcia ze strony : rewana.com
Ion Sørvin duński artysta walczy o świadomość innych i pokazuje swoim stylem życia alternatywny model funkcjonowania bez konieczności kompromisu. Jego główny cel, to dyskusja i otwieranie ludziom oczu na inne sposoby życia. Często rozmawia z mieszkaniami Kopenhagi pokazując swój projekt ruchomego domu. Jego celem jest możliwość wpływania na planistów, architektów i na pinię publiczną, na wszystkich którzy decydują w jaki sposób będą się rozwijać społeczeństwa i miasta.
Więcej na stronie : www.n55.dk
To wspaniałe, że inne sposoby życia wyzwalają dyskusję, a perspektywa myślącego samodzielnie społeczeństwa jest piękna.
Schronienie jest podstawą egzystencji człowieka. Wokół tego schronienia toczy się całe nasze życie i wszystko temu jest podporządkowane.
Uwiązani czy raczej przywiązani do miejsca, do trybu życia, pracy i do systemu w jaki zostaliśmy wciśnięci nigdy moim zdaniem nie mamy szansy być do końca wolnymi.
Oczywiste, że takimi ludźmi łatwiej sterować i manipulować. Wydaje nam się , że potrzebujemy dużych, wspaniale urządzonych domów.
We współczesnych miastach przestrzeń prywatna i publiczna nie jest łatwa. Niewątpliwie człowiek w przestrzeni publicznej nie jest wolny i nigdy nie będzie. Pędząc razem z tłumem nie ma czasu się zastanowić. Czy możemy się temu przeciwstawić? Czy zmieniając sposób życia możemy wyzwolić się z okowów systemu politycznego ?
Przychodzi mi czasami do głowy : " a może tak uciec i znaleźć dziuplę, nie płacić czynszu, rzucić pracę i cieszyć się sobą nawzajem".
Piękna idea ale po chwili przychodzi refleksja - idiotyczne.
Okazuje się , że nie !
Znalazło się już kilku projektantów, artystów poszukujących odpowiedzi na pytanie jak ulepszyć jakość życia.
Czy takie myśleniem jest zaczątkiem nowego myślenia o budowaniu miast i nowej filozofii życia.
W ich przekonaniu jeżeli nauczymy się żyć w małych przestrzeniach będziemy mogli wyzwolić się z ograniczeń społecznych.
Dzieci przecież zawsze budują w zabawie małe domki. Dużo tych może w tekście ale czy nie warto zobaczyć inny punkt widzenia.
Przykład numer jeden. Architekt Aristide Antonas zaproponował małe siedliska nad trudnymi do osiedlania brzegami rzek. Aristide Antonas, jest też pisarzem i profesorem architektury Szkoły Architektury Uniwersytetu w Tesalia w Grecji. Dźwigi z pokojem to jeden z jego pomysłów ale zaproponował również wykorzystanie ciężarówek, cystern i autobusów jako miejsc do zasiedlenia.
Zdjęcia ze strony : www.aristideantonas.com
Kolejny przykład może wydawać się dość ekstremalny ale skłania do myślenia. Artystka multidyscyplinarna Ana Rewakowicz, polka podróżująca po świecie jako współczesny przedstawiciel nomada szuka relacji między czasową, przenośną architekturą, ciałem i środowiskiem. Jej struktury są wypełnione powietrzem i są równocześnie kameralne i publiczne. Jej zdaniem nie potrzebujemy za wiele miejsca żeby odnaleźć siebie. Wyjechała z Polski i doświadczając koczowniczego trybu życia nauczyła się tolerancji poznając inne kultury.
Zdjęcia ze strony : rewana.com
Ion Sørvin duński artysta walczy o świadomość innych i pokazuje swoim stylem życia alternatywny model funkcjonowania bez konieczności kompromisu. Jego główny cel, to dyskusja i otwieranie ludziom oczu na inne sposoby życia. Często rozmawia z mieszkaniami Kopenhagi pokazując swój projekt ruchomego domu. Jego celem jest możliwość wpływania na planistów, architektów i na pinię publiczną, na wszystkich którzy decydują w jaki sposób będą się rozwijać społeczeństwa i miasta.
Więcej na stronie : www.n55.dk
To wspaniałe, że inne sposoby życia wyzwalają dyskusję, a perspektywa myślącego samodzielnie społeczeństwa jest piękna.
Nie no, to już przesada chyba;)
OdpowiedzUsuńStanowczo, to nie jest przesada tylko szukanie innego sposobu myślenia. Pretekst do dyskusji.
OdpowiedzUsuńŚwiat idzie do przodu, rozwój to nie jest przesada :)
OdpowiedzUsuń